Poeta szeptem, z właściwą sobie delikatnością, przesuwa się po znanych­ i ledwie przeczuwanych (bywa, że zmyślonych) przestrzeniach, które stara się „ogrzać” i przysunąć bliżej Czytelnika.

Podsumowania (pisane z nostalgią i dystansem, czasem z uśmiechem), przyroda, strzępy dawnych-niedawnych poszukiwań i – mimo wszystko – romantyczna tęsknota do ludzi i miejsc, które są, lecz już nie takie – poruszają najbardziej. Na pewno dłużej pozostają w pamięci krótkie teksty, a dłuższe? Przy dłuższych trzeba się zamyślić… dłużej, bo „…Ich zapach miesza powietrze / które ciężko łapiesz / w moim śnie”, dlatego wierzymy Poecie.