Praca nagrodzona w konkursie prac doktorskich i magisterskich organizowanym corocznie przez Urząd Miasta Poznania – marzec 2012

Wielki propagator idei „dziecięctwa duchowego”, Sługa Boży o. Anzelm Gądek OCD (+1969) w jednym ze swoich dzieł napisał: „Od Ojca w niebiesiech pochodzi i rodzi się dziecko na ziemi. Dzieli się Ojciec niebieski z tym dzieckiem swoją naturą, przez łaskę uświęcającą, która jest uczestnictwem Jego natury (por. 2P 1, 4), rozwija to życie łaski przez cnoty wiary, nadziei i miłości, doskonali je przez dary swego Ducha Najświętszego. Duszą dziecięctwa, która wszystko napełnia, jest miłość, na wzór i uczestnictwo tej miłości, którą jest i żyje Ojciec: Deus Caritas est – Bóg jest Miłością! (1J 4, 8.16). Ponieważ jesteśmy Jego dziećmi, a On Dobrocią i Miłością nieskończoną, stąd nie spuszcza nas z oka, Jego Opatrzność ojcowska przejmuje się i zajmuje się najdrobniejszymi szczegółami naszego życia” (Traktat o dziecięctwie duchowym, Łódź 2003, s. 13).

Wydaje się, iż powstała pod kierunkiem ks. dra hab. Jacka Hadrysia rozprawa doktorska autorstwa ks. Wojciecha Muellera z zakresu teologii duchowości, przybliża ciekawą koncepcję „dziecięctwa duchowego” pozostawioną przez znanego i cenionego poznańskiego duszpasterza, a dziś Sługę Bożego, ks. Aleksandra Woźnego.

Ks. Mueller podjął się niezwykle ważnego dla chrześcijańskiej duchowości zadania, a mianowicie zaprezentowania koncepcji dziecięctwa duchowego, tak jak postrzegał je i realizował w kapłańskim życiu i posługiwaniu Sługa Boży ks. Aleksander Woźny.

Rozprawa doktorska ks. Wojciecha Muellera stanowi ważne, cenne i niezwykle aktualne studium naukowe. Doktorant bazując na niezmiernie bogatym materiale źródłowym potrafił go nie tylko właściwie uporządkować, ale co bardzo istotne, twórczo wykorzystać. Prowadzone przez Autora dysertacji rozważania i wyprowadzane wnioski są logiczne, spójne, jak również zredagowane zostały piękną i poprawną polszczyzną. Doktorant wykazał się przy tym naukową dociekliwością i krytycznym spojrzeniem, zwłaszcza w odniesieniu do zagadnień stanowiących istotę dziecięctwa duchowego. Podkreślić również należy doniosłe znaczenie rozprawy tak dla historii, jak i teologii duchowości katolickiej, zwłaszcza że poruszona w niej problematyka ma swoje zastosowanie dla wszystkich, którzy są w Kościele (laikat, duchowni, osoby konsekrowane).